Абай Кунанбай үләңе
КӨЗ
Соры болыт төсе суык күкләргә ашкан,
Көз булып, дымсу томан җирә баскан.
Белмим, туйганмы соң, туңганмы соң,
Елкы уйнап, бия качкан, тай ярышкан.
Яшел үлән, гөлчәчәчәк юк борынгыдай,
Яшьләр көлми, йөгерми һәм бала шулай.
Ябага чал кәмпердәй төсе китеп,
Яфрагыннан аерылган агач, курай.
Берәүләр иңендә чыбык өем-өем,
Берәүләрнең сагышы – өстә ертык кием.
Энәсенә ияртеп саклап торган җебен,
Яшь хатыннар ямыйдыр, тегә ертык өен.
Каз, торналар тезелеп очып бара,
Ак чырайлы күк астында ул бер кәрван.
Кай авылны күрсәң дә, тынсыз калган,
Көлке-уен күренмидер, сөелү-сәйран.
Чал кәмпер дөнья гизә, эзли кершән,
Күңелсез кара суык кырда йөрсәң.
Аз гына да сөяк, шурба тимәгәндер –
Өйдә эт юк – тычкан аулый, кайда күрсәң.
Кузы тузган, утсыз юк илнең саны,
Томан булыр, җил чыкса, шаң-тузаны.
Ут якмаган өенең сере качып,
Эштән курыккан казакның корысын заңы.*
*заң – гореф-гадәт, йола, канун.
